Αυτές οι νυχτερινές βόλτες στην τουαλέτα κάθε 5 λεπτά με ενοχλούσαν, αλλά στα τελευταία στάδια της εγκυμοσύνης είναι κάτι συνηθισμένο. Στα τελευταία στάδια της εγκυμοσύνης μου, δεν κοιμόμουν αρκετά, αλλά όταν κοιμόμουν, έβλεπα κάποια περίεργα όνειρα ότι μασούσα ένα μωρό που ήταν τελείως διαφορετικό από εμάς, κάποιου άλλου…
Γενικά, όταν σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα για άλλη μια φορά, δεν πρόλαβα να φτάσω στην πόρτα, έσπασαν τα νερά μου. Ήταν περίεργο, επειδή ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε κυριολεκτικά πάει στον γιατρό την προηγούμενη μέρα, και είπε ότι ο γιος μας θα ήταν ακόμα κάτω από την καρδιά μου για τις επόμενες τρεις ημέρες.Λοιπόν, ο τύπος πρέπει να άλλαξε τα σχέδιά του.
Έτσι, ξύπνησα τον σύζυγό μου και άρχισε να τρέχει στο σπίτι σαν τρελός, ψάχνοντας για την τσάντα μου για το νοσοκομείο, η οποία βρισκόταν όλη την ώρα δίπλα στην πόρτα στο διάδρομο. Στην κλινική, τα διαλείμματα μεταξύ των συσπάσεων γίνονταν όλο και μικρότερα, οπότε σύντομα μεταφέρθηκα στο μαιευτήριο.
Στις 4 π.μ., η Νικίτα μας γεννήθηκε με μια δυνατή κραυγή. Τα ξημερώματα, ο σύζυγός μου στάλθηκε στο σπίτι για να κοιμηθεί, ενώ εγώ θαύμαζα το αγγελούδι μας. Επιτέλους, μπόρεσα να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω. Δεν μπορούσα καν να πιστέψω την ευτυχία μου.
Μετά από λίγο, τον γαλανομάτη γιο μου τον πήραν για ζύγιση και μου έφεραν ένα καστανόφθαλμο κορίτσι. Τότε ούρλιαξα! Η νοσοκόμα έτρεξε πίσω. Αποδείχθηκε ότι υπήρχε μια άλλη κοπέλα που γεννούσε μαζί μου, και έτυχε οι σύζυγοί μας να έχουν το ίδιο επώνυμο.
Έτσι μπερδεύτηκαν τα παιδιά μας… Η νοσοκόμα ζήτησε συγγνώμη για πολλή ώρα μετά και με παρακάλεσε να μην καταθέσω μήνυση εναντίον της. Αλλά εγώ δεν είχα καμία διάθεση για αρνητισμό. Δεν μπορούσα να εμπνευστώ από τον γιο μου.
