Η γυναίκα βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση. Δεν είχε χρήματα για να ταΐσει τα παιδιά της, να τους αγοράσει οτιδήποτε ή να πληρώσει τους λογαριασμούς, οπότε έκανε ένα απελπισμένο βήμα: πήγε το δαχτυλίδι της σε ένα κοσμηματοπωλείο, ελπίζοντας να πάρει τουλάχιστον κάποια χρήματα γι’ αυτό.
Δεν είχε ιδέα ότι ο καταστηματάρχης θα έκανε κάτι που εκείνη και τα παιδιά της θα θυμόντουσαν για το υπόλοιπο της ζωής τους.Φυσικά, πολλοί άνθρωποι βρίσκονται τώρα στα πρόθυρα της επιβίωσης.
Κάποιοι υποθηκεύουν ή πωλούν τα διαμερίσματά τους, τα αυτοκίνητά τους, ενώ κάποιοι δεν έχουν καθόλου αποταμιεύσεις και προσπαθούν να σώσουν το τελευταίο πράγμα που ίσως ήταν το πιο πολύτιμο γι’ αυτούς.
Η σύζυγός μου ανήκε στους τελευταίους. Είχε δύο παιδιά και ήταν ανύπαντρη μητέρα. Ο πωλητής κοίταξε το δαχτυλίδι και συνειδητοποίησε ότι επρόκειτο για ένα ακριβό κόσμημα, αλλά το πιο πολύτιμο πράγμα ήταν οι αναμνήσεις της γυναίκας που συνδέονταν με αυτό το μικρό πράγμα.
Ο άνδρας μέτρησε το χρηματικό ποσό που έπρεπε να πληρώσει για το δαχτυλίδι, αλλά επέστρεψε το δαχτυλίδι στη γυναίκα μαζί με τα χρήματα. -Αυτό είναι ένα δώρο για σένα, ένα ενθύμιο.
Δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Οι άνθρωποι με μεγάλη καρδιά δεν είναι ικανοί να βγάλουν χρήματα από τη θλίψη κάποιου άλλου.