Με την πρώτη ματιά, αυτή η ιστορία μοιάζει με μια απλή μυθοπλασία, αλλά διαβάστε την πρώτα. Η Σβετλάνα είδε ένα 11 μηνών κοριτσάκι, την Αντζελίνα, σε ένα ορφανοτροφείο. Επιστρέφοντας στο σπίτι, η Σβετλάνα κατακλύστηκε από σκέψεις για το κορίτσι. Δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό της μητέρας δύο αγοριών.
Η Σβιτλάνα μίλησε με τον σύζυγό της. Ήθελε τόσο πολύ να θηλάσει το μωρό. Ο σύζυγος ήταν αντίθετος με την απόφαση της γυναίκας του: η μικρή Αντζελίνα είχε ακόμα πλούσια μπουκέτα από τις πιο φαύλες ασθένειες. Το μωρό δεν μπορούσε να δει, να ακούσει ούτε καν να κρατήσει το κεφάλι του. Η Σβετλάνα ήταν αποφασισμένη να φτάσει μέχρι τέλους.
“Ξέρετε ότι το κορίτσι δεν είναι πολύτιμο, έτσι δεν είναι;” είπε η διευθύντρια του παιδικού σταθμού, “θα έπρεπε να το είχατε σκεφτεί προσεκτικά ή να περιμένατε ένα μήνα. “Α, σωστά”, η Σβετλάνα προσπάθησε να συγκρατηθεί, “το κατώτερο σημαίνει ότι έχει ήδη περάσει δύσκολα με αυτή την απόφαση και τώρα προσπαθούν να την πείσουν να χωρίσει την Αντζελίνα από τη μητέρα της, είναι η κόρη μου, δεν θα κάνω ποτέ πίσω.
Και το γεγονός ότι είχε τέτοιες δυσκολίες είναι δικό σας λάθος.Όχι, για να εξετάσετε το παιδί, να το φροντίσετε… περιμένετε να καταγραφεί ως ανάπηρη για να πάρετε περισσότερα χρήματα; Ο διευθυντής έκλεισε την πόρτα και η Σβετλάνα έμεινε μόνη με τις σκέψεις της. Η Αντζελίνα, η κόρη της, το ένιωσε από την πρώτη στιγμή που είδε το μωρό.
Ολοκλήρωσε όλη τη γραφειοκρατία και τελικά πήρε την κόρη της στο σπίτι. Ο σύζυγός της την εγκατέλειψε – δεν άντεχε την πίεση. Η Σβετλάνα δεν το έβαλε κάτω. Πήγαινε βόλτες με την Αντζελίνα- η πρόοδος ήταν ορατή κάθε μέρα και αυτό την παρακινούσε να προχωρήσει στους επόμενους στόχους.
Σε ένα μήνα, η Αντζελίνα μπουσούλαγε και σε άλλους δύο μήνες περπατούσε και κρατιόταν από έναν καναπέ. Με κάθε βήμα που έκανε η Angelina, τα μάτια της Sveta γέμιζαν δάκρυα. Μια μέρα, η Αντζελίνα άκουσε ένα ξαφνικό κουδούνισμα της ενδοεπικοινωνίας: ο κούριερ της είχε φέρει καινούργια ρούχα για πρόβα.
Αυτό έκανε το μικρό κορίτσι να φοβηθεί και να βάλει τα κλάματα. Η Αντζελίνα άκουσε. Είχε ακούσει. Η Sveta και η Angelina έπρεπε να κάνουν το τελευταίο βήμα προς την πλήρη ευτυχία – χειρουργική επέμβαση όρασης. Το γκρίζο πέπλο στα καστανά μάτια της Angelina την εμπόδιζε να θαυμάσει την ομορφιά του κόσμου γύρω της, την ομορφιά της μητέρας της.
Όλα ήταν έτοιμα για το χειρουργείο, αλλά ο γιατρός δεν έδινε 100% ελπίδες. Ο καταρράκτης θα έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί από τη γέννηση, όχι σε μια τόσο παραμελημένη περίοδο. Η Αντζελίνα ήταν ένα δυνατό και γενναίο κορίτσι από τις πρώτες μέρες της. Η Σβετλάνα ήταν σίγουρη ότι η όραση της κόρης της θα αποκατασταθεί.
Μετά την επέμβαση, ο γιατρός, με μια απογοητευτική πρόγνωση, αφαίρεσε τον επίδεσμο από το πρόσωπο του μωρού. Το πρώτο στρώμα, το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο… Ο επίδεσμος έμοιαζε να είναι ατελείωτος, αλλά η τελευταία μπάλα παρέμεινε στα χέρια του γιατρού.
Η Αντζελίνα στραβοκοίταξε το έντονο φως στα μάτια της, μετά οι κόρες των ματιών της σκόρπισαν προς διάφορες κατευθύνσεις, όπως ήταν η παλιά της συνήθεια. Αργότερα, η Αντζελίνα επικεντρώθηκε στο πρόσωπο του γιατρού, κοίταξε γύρω της όλα τα αντικείμενα στο οπτικό της πεδίο και σταμάτησε στο πρόσωπο της Σβέτα.
Το κοριτσάκι κοίταξε προσεκτικά και με σοβαρή έκφραση τα μάτια της Sveta και χαχάνισε. Η Σβετλάνα αγκάλιασε την κόρη της και έκλαψε, μετά τα δάκρυα αναμείχθηκαν με δυνατά και ηχηρά γέλια. Η Αντζελίνα ήταν το πιο δυνατό κορίτσι που είχε γνωρίσει ποτέ η Σβετλάνα.
Ναι, όπως είπα και στην αρχή, η ιστορία μοιάζει με παραμύθι. Το αίσιο τέλος αποδεικνύει μόνο αυτό το σημείο, αλλά γνωρίζω προσωπικά τη Σβετλάνα και έγινα μάρτυρας των πρώτων βημάτων της μικρής αλλά τόσο γενναίας Αντζελίνας.