Η μητέρα μου και ο πατέρας μου σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο πατέρας μου πέθανε και η μητέρα μου έμεινε ανάπηρη. Αλλά παρόλο που ζούσαμε σε συνθήκες φτώχειας, εγώ και η μητέρα μου ήμασταν πολύ δεμένοι. Με τη βοήθεια της μητέρας μου, αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο με κόκκινο δίπλωμα και κλήθηκα σε μια καλά αμειβόμενη θέση.
Η ζωή έγινε πιο εύκολη, η μητέρα μου μάλιστα έγινε λίγο νεότερη, άρχισαν να τη θεραπεύουν και σύντομα κατάφερε να τα καταφέρει χωρίς καμία βοήθεια. Ο γιος του ιδιοκτήτη της εταιρείας ήρθε να δουλέψει μαζί μας, γνωριστήκαμε και αρχίσαμε να βγαίνουμε, και σύντομα ο Σεργκέι μου ζήτησε να τον παντρευτώ.
Ο πατέρας του Σεργκέι είχε πολλά εργοστάσια και εταιρείες, και μία από αυτές ήταν αυτή στην οποία εργαζόμουν. Ο πατέρας του μελλοντικού μου συζύγου δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος που ο μοναχογιός του παντρευόταν από αγάπη και όχι από θέση, αλλά σεβάστηκε την επιλογή του γιου του.
Μετακόμισα στη Μόσχα, οι γονείς του συζύγου μου μας έδωσαν ένα διαμέρισμα, προσληφθήκαμε με καλό μισθό σε μια άλλη εταιρεία και αποφασίσαμε να πάρουμε τη μητέρα μου μαζί μας, έζησε μαζί μας για λίγο και είπε ότι θα φύγει γιατί δεν ήθελε να παρεμβαίνει στους νέους. Αλλά ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να της νοικιάσουμε ένα διαμέρισμα, όχι μακριά από εμάς και από το Li Carni.
Όλα πήγαιναν καλά, πήγαινα να δω τη μητέρα μου κάθε μέρα, αλλά εκείνη τη μέρα δεν μπορούσα, είχα κολλήσει στη δουλειά, οπότε αποφάσισα να την επισκεφτώ την επόμενη μέρα πριν από τη δουλειά.Όταν γύρισα σπίτι, τηλεφώνησα στη μητέρα μου, αλλά δεν απαντούσε στο τηλέφωνο, οπότε άρχισα να ανησυχώ και αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου να πάμε στο σπίτι της, αλλά όταν φτάσαμε, κανείς δεν άνοιξε την πόρτα.
Οι γείτονες μας είπαν ότι ένας άνδρας είχε έρθει και είχε πετάξει τη γυναίκα έξω από το διαμέρισμα και της είπε να μην ξαναέρθει ποτέ στην οικογένεια του γιου του. Συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για τον πεθερό μου, οπότε πήγα σε αυτόν και του τα είπα όλα και μου τα είπε:
“Η μητέρα σου είναι βάρος για την οικογένειά μας, παίρνει συνεχώς χρήματα από την οικογένεια του γιου μου, και εγώ, ως πατέρας, δεν μπορώ να το επιτρέψω, και αν δεν είμαι ικανοποιημένη με κάτι, μπορώ να παραιτηθώ, επειδή η εταιρεία στην οποία εργαζόμαστε εγώ και ο σύζυγός μου είναι η εταιρεία του”.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ, έγραψα μια επιστολή παραίτησης, την καταχώρισα στη γραμματέα και πήγα στην πόλη μου, στο σπίτι της μητέρας μου. Μια μέρα αργότερα, ο σύζυγός μου ήρθε να με δει και άρχισε να μου ζητάει να επιστρέψω, αλλά του είπα ότι η μητέρα μου ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο για μένα.
Ο σύζυγός μου χαμογέλασε και είπε: Ο σύζυγός μου είπε: “Δεν περίμενα άλλη απάντηση από σένα. Παραιτήθηκα, έδωσα τα κλειδιά στη μητέρα μου και τους είπα να μην με ενοχλούν άλλο, δεν έχουν πια γιο”. Τον αγκάλιασα και έκλαψα. Τώρα ο σύζυγός μου και εγώ περιμένουμε ένα νέο μωρό, δεν επικοινωνούμε με τον πεθερό μου, αλλά η πεθερά μου έρχεται να μας επισκεφτεί και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό.
Μια φορά, πριν από τη γέννα, η μητέρα μου είπε ότι πρέπει να μιλήσουμε όλοι μαζί. Κάθισε εμένα και τον σύζυγό μου και μας ζήτησε να κάνουμε ειρήνη με τον πατέρα του Serhiy, είπα ότι δεν θέλω να το συζητήσω άλλο, αλλά η μητέρα μου επέμεινε ότι πρέπει να κάνουμε ειρήνη γιατί μας αγαπάει, αλλά με τον δικό του τρόπο.
Σηκώθηκε και τηλεφώνησε στον πεθερό μου, περίμενε αυτό το τηλεφώνημα για 3 χρόνια, μιλήσαμε, ζήτησε συγγνώμη από εμένα και τη μητέρα μου και εν ολίγοις τα βρήκαμε. Ο πεθερός μου μας αγόρασε ένα μεγάλο σπίτι στη Μόσχα, μετακομίσαμε όλοι σε αυτό το σπίτι, γέννησα δίδυμα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, η μητέρα μου ζει μαζί μας, μας βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, ο πεθερός μου λατρεύει τα εγγόνια του, έχει αλλάξει πολύ.
Ο σύζυγός μου εργάζεται μαζί με τον πατέρα του, του μεταβιβάζει την επιχείρησή του και θέλει να απολαμβάνει την επικοινωνία με τα εγγόνια του. Οι άνθρωποι που είναι άρρωστοι είναι επίσης άνθρωποι και μπορεί να έχουν πολύ μεγαλύτερη ψυχή από έναν υγιή άνθρωπο- μην τους εξαπατάτε, η μοίρα μπορεί να σας τιμωρήσει πολύ αυστηρά.
